جانم به فدای مهدی

در سال ششم بعثت، زمانى كه قريش دريافتند تلاشهاى آنان در محدود كردن رسول خدا(ص)ناموفق بوده،در صدد كشتن آن حضرت بر آمدند. ابو طالب از«بنى عبد المطلب»خواست تا داخل شعب خود شده و از جان رسول خدا(ص)دفاع كنند.به دنبال این درخواست همه فرزندان بنی عبدالمطلب به جز ابولهب و ابوسفیان بن حارث داخل شعب شدند. بعد از این اقدام، قريش تصميم گرفتند تا پيوندهاى اقتصادى،خانوادگى،دوستى و رفت و شد خود را با آنان قطع كنند. و در اين باره پيمانى نيز نوشتند و عهد بستند تا هيچ گونه صلحى را از بنى هاشم نپذيرند و هيچ گونه رأفت و مراودتى با آنان نكنند. طبق این پیمان هر گونه داد و ستد و معامله و ازدواج با ایشان ممنوع شد. تا زمانى كه آنان،حاضر شوند رسول خدا(ص)را به مشركان تسليم كنند تا او را بكشند. این پیمان به امضای هشتاد نفر از قریش رسیده بود. در این مدت علي (ع) به صورت پنهانى به داخل شعب غذا می آورد و هم چنین از طرف برخى از قريش كه قصد صله رحم داشتند به صورت مخفيانه،چيزى براى آنها فرستاده مى‏شد. اين وضعيت تا سه سال ادامه يافت. رسول خدا(ص)ابو طالب را از خورده شدن پيمان مشركين كه گفته شده در داخل كعبه آويزان بوده،آگاه كرد. به این ترتیب اين پيمان از ميان رفت و بنى هاشم آزاد شدند تا در مكه با ديگران رفت و شد داشته باشند. اما اندكى پس از بيرون آمدن از شعب بود كه دو نفر از عزيزترين افراد پيامبر(ص)يعنى ابو طالب و سپس خديجه(س) درگذشتند.